Bu makalede bazı değerli fikirleri öğrenebileceğinizi düşünüyoruz.
10 yıllık ilişkisine son veren kadın bakın artık hayata nasıl bakıyor?
Evlenmeden önce, geleceği konuştuk ve evlendiğim adamı tanıdığımı düşündüm.
Benim adım Eugene ve 30 yaşındayım. Mayıs ayında, hayatımın 1 / 3'ünü geçirdiğim kocamdan ayrılmak için acı verici ama gerekli bir karar vermek zorunda kaldım. Birbirimizi sevmeyi bırakmadık. Elbette problemlerimiz vardı, ama birlikte kalmaya çalıştık ve muhtemelen herkes gibi iyi bir hayat geçirdik. Evlenmeden önce geleceğimizi planladık ve hatta çocuklarımızın isimlerini seçtik.
Fakat evliliğimizin ilk iki yılı boyunca, çocukları düşünmedik bile
Sadece hayatımızın tadını çıkardık! Birbirimiz için hediyeler yaptık, şarkılar söyledik. İkimiz de çalıştık ve sonra kocam kendi işini geliştirme şansına sahip oldu (ve başarısız olduğunda, bir şans daha oldu, ve bir tane daha, ve daha fazlası). Kocama düşünmeden yardım etmeyi kabul ettim ve onun sevdiği şeyi yapmasına izin verdim.
Sıkı çalıştım. Kocamın istediğini yapmaya çalışırken 2 işim vardı ve boş bir günüm yoktu
Güven, herhangi bir ilişkide en temel şeylerden biridir, değil mi? Evliliğimizin neredeyse tamamında (yaklaşık 6 yıl), 2 işim vardı. Geç saatlere kadar çalıştım, çalıştım, çoğu zaman izin yapmadım ama evime ve kendime bakmayı asla ihmal etmedim. Kocam bana basit yiyecekler yiyerek destek oldu. Gelecek projeler için yeni fikirler yaratabilen “net bir zihin” sahibi olmak için çok uyudu ve çok dinlendi. Bazı toplantılar için sık sık uzaktaydı ve arkadaşlarını görmek istediğinde daima gitmesine izin verdim.
Zor bir seçim ile karşı karşıya kaldım: ya beklemeye devam et ya da ayrıl
Kocam sağlığına dikkat etmeye başladı ve daha sonra hamileliği tekrar ertelememi istedi. Sonrasında da çocuğa ihtiyacımız olmadığını söyledi. Çocuk kavramı onun ''özgürlük'' resmine uymuyordu. Zor bir seçim ile karşı karşıya kaldım: ya beklemeye devam etmeliydim ya onun fikrini değiştirmesini ya da terk etmeyi. (Bu bizim üçüncü evlilik yıldönümümüzden bir pasta)
Boşanmaya karar vermek için neden bu kadar zamana ihtiyacım vardı?
Bu 10 yıl boyunca, bu kişi olmadan hayatımı hayal edemezdim. Tabağımdan daha fazla sarımsak almak istesem, bana ondan biraz vereceğini biliyordum. Sadece bir soru sormak için ağzımı açtığımda, neredeyse her zaman ne söyleyeceğimi ve cevap vereceğimi biliyordu. Evimde her gün bambaşka bir insanı görme düşüncesi beni korkuttu. Başka birini sevmemin imkansız olduğunu düşündüm. Kimsenin beni sevmeyeceğinden korktum. Dünyanın en kötü kadını değildim ama bu beni içimde beni yiyordu. Bu ilişkiye çok zaman ve çaba harcadım! Böyle kaybetmek istremiyordum. Diğer insanlar ne düşünecek? Herkesin hayatım hakkında dedikodu yapmasından çok korktum.
BİZE ULAŞIN
